Pad šerym niebam, jak u pavucinie,
Što parasła ŭ kutach zamšełaj chaty,
Ŭvieś sens žyćcia ŭ pałonie viazkaj styni
Pilnujuć časam źjedzienyja kraty.
A pobač – šmatpakutnaja Radzima,
Pavołi sonca chiłicca da boru.
Dušy niaŭtulna i niazvykła zimna,
Nibyta tut čužyncam byŭ učora.
Jak žyć ščaśłiva i zabyć pakuty,
U marach sustrakać čarhovy viečar,
Što ŭ noč spaŭzaje, cišynioj kranuty,
Jakuju raskudłaciŭ prytki viecier?
O, jak samotna hrešnym być aniołam,
Ci ŭ ścienach rodnaj chaty, niby pryvid,
Pražyć žyćcio, jakoje hnutym kołam
Lusterka času nienaŭmysna skryvić.
A mo addacca snam, što, byccam sovy,
Latuć niačutna zmrokam rasstavańniaŭ?
Stvaryć małitvu! I śviet čysty, novy
Mnie bolej nie zadaść pustych pytańniaŭ.
|
|
